Wat een indrukwekkende laatste week!!

Hee lieve allemaal,

Mijn laatste weblogbericht! Dit keer geschreven vanuit het koude Nederland… Er valt in dit laatste weblogbericht nog een hoop te schrijven, want in mijn laatste week heb ik héél veel bijzonders meegemaakt, dingen die ik nooit van mijn leven meer ga vergeten! Sorry dus voor het lange weblogbericht dit keer…

In mijn vorige blog schreef ik dat ik de teacher van mijn klas de kinderen heb zien slaan met een stok. Deze week is daarom één van onze staffmembers met mij mee naar school gegaan om met de headteacher te praten. Ondertussen heb ik een hele goede band opgebouwd met de headteacher en de andere teachers van de school, dus ik was heel bang voor de reactie. Gelukkig was die heel goed, en ze heeft wel 1000 keer tegen me gezegd dat ze zo ontzettend blij was dat ik het verteld heb. Ook vond ze het heel fijn als ik het team een keer wat kwam vertellen over hoe je kinderen kunt straffen. Wauw, ik vind het een hele eer om dat te mogen doen. Wel weet ik dat het heel moeilijk zal zijn om als ‘buitenstaander’ hier iets aan te kunnen veranderen. Afgelopen vrijdag hebben we hierover met alle leerkrachten een teammeeting over gehad. Hier later meer over, want ik zal dit verhaaltje een beetje chronologisch houden.
Het lesgeven van deze week was écht fantastisch. Ik heb een groepsbeloningsysteem ingevoerd die werkt als een speer! Verder vindt ik het heel ontroerend om te zien dat nu we steeds aan het oefenen zijn met lezen, de kinderen hele kleine stapjes aan het zetten zijn en al iets meer vertrouwen in zichzelf krijgen. Ik voel me zo welkom en gewaardeerd op deze school. Heerlijk om als je de ‘muzungu-bus’ uitstapt meteen allemaal kinderen om je heen te hebben die allemaal even blij je naam zeggen. Heerlijk die snoetjes!
Verder kreeg ik deze week ook te horen dat ik geselecteerd ben voor ‘volunteer of the month’. Dit is een like-actie op Facebook, wanneer je de meeste likes hebt kun je volunteer of the month worden. (Mocht je hem gemist hebben, hier kun je de foto en het verhaaltje over mij vinden: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=702606153136812&set=a.702605999803494.1073741840.140942759303157&type=1&theater ) Ik ben helaas geen volunteer of the month geworden, maar dat maakt me helemaal niets uit want ik vind het al super om deze blijk van waardering te krijgen, en het was fantastisch om alle (144!) likes en lieve reacties te lezen. DANKJEWEL ALLEMAAL!!

Nou komt mijn verhaal over de indrukwekkendste dag ooit: afgelopen vrijdag. Omdat ik deze dag o.a. de presentatie aan de leerkrachten zou geven zou ik de hele dag op Linda school blijven, en ben ik niet tussen de middag naar huis gegaan. Dat is maar goed ook, want ik heb een hoop meegemaakt:
Donderdag had ik al gehoord dat de moeder van een meisje uit mijn klas (R.) was overleden. Toen ik in mijn klas kwam waren alle kinderen aan het zingen, terwijl er geen teacher in de klas was. Op mijn vraag waarom ze aan het zingen waren gaven ze aan dat ze aan het oefenen waren voor hun klasgenootje. Dit vond ik al ontzettend ontroerend, maar daarna werd het nog veel ontroerender… Met heel de klas (meer dan 40 kinderen) en alle teachers zijn we vervolgens naar het huis van R. gegaan. Toen we de weg naar haar huis inliepen werd heel de klas stil en begonnen ze te zingen. We zijn vervolgens met heel de klas het piepkleine huisje ingegaan en op de grond gaan zitten. De teachers wilde graag dat ik R. ging troosten dus ik ben naast haar gaan zitten. Nou, dit snijdt echt in je ziel wanneer je een kind zo hard hoort huilen. We hebben gezongen, gebeden en in de Bijbel gelezen. Pff.. bij heel veel kinderen rolden de tranen over hun wangen, je ziet in hun ogen dat ze zelf ook een groot verlies hebben meegemaakt. Ik vond dit zo verschrikkelijk om te zien!! Ze zijn nog maar zo klein, maar je ziet gewoon in hun ogen dat ze geen kind meer zijn. De blikken in die ogen zijn echt niet te beschrijven…
Wat ik verder erg moeilijk vind is dat ik weet nu R. geen ouders meer heeft, ze geen geld heeft, ze kan de begrafenis van haar eigen moeder niet betalen en ze zal voor haar jongere zusje moeten gaan zorgen. Zo jong en dan al zo’n last op je schouders… Dit is natuurlijk de realiteit in Africa, maar het was ontzettend moeilijk om dit van zo dichtbij mee te maken. Tegelijkertijd ben ik ook heel blij dat ik dit heb mogen zien. Ik begrijp nu veel meer van de kinderen en waarom het werk dat wij doen zo bijzonder is: een beetje aandacht, een aai over de bol, een lach, aandacht en liefde zodat ze thuis even kunnen vergeten. De kinderen hadden trouwens met elkaar alle muntjes die ze hadden ingezameld om een deel van de begrafenis te kunnen betalen: bij elkaar K11, de begrafenis kost K300. Hoe ontroerend is dat!
Pff… na dit ontroerende moment ging de dag natuurlijk gewoon door en moest ik nog de presentatie aan de leerkrachten geven. Ik had me heel goed voorbereid, maar het bleek toch best lastig écht respons te krijgen en een discussie op gang te brengen. Gelukkig begonnen de leerkrachten aan het eind wel steeds meer vragen te stellen en ze wilde graag dat ik voordeed hoe mijn beloningssysteem in de klas werkt. Ik had het idee dat het niet echt binnenkwam omdat zij in hun hoofd hebben dat slaan de enige goede manier is. Vandaag kreeg ik een appje van een medevrijwilliger die nog in Zambia zit, en hij vertelde mij dat ze dit beloningsysteem deze week gewoon aan het uitvoeren zijn op school! WAAUUWW!!! :D Belonen i.p.v. straffen, ik had nooit verwacht dat ze er écht iets mee zouden gaan doen! Hier ben ik écht zo ontzettend blij mee! Nou maar hopen dat ze zien dat het een positief effect op de kinderen heeft…
Na de presentatie ben ik samen met Tammy de muur van Linda school gaan verven, dit ter gelegenheid van de boom die we hebben gepland tijdens de Holiday Clubs. Heerlijk om te doen, en even fijn rustig bijkomen van de dag…

Helaas is mijn verhaal nog niet over.. Sorry jongens, dit is wel een mega lang blog zo!
Dit weekend zijn we namelijk voor de laatste keer naar de watervallen geweest en tijdens een wandeling ben ik aangevallen door een Baboon! Nou, dit was écht 1000x enger dan die leeuw die tegen het hek aan sprong in mijn vorige blog! Tijdens de wandeling kwamen we namelijk een groep drukke baboons tegen die tussen mij en de rest van onze groep gingen zitten… Nou ik kon dus geen kant meer op behalve langzaam teruglopen over het pad om ze zo hopelijk kwijt te raken. Helaas liepen ze gewoon achter me aan en werden ze steeds drukker. Toen ik vervolgens omkeek zag ik de grootste van allemaal klaar staan om op mij te springen. Haha, uit angst heb ik toen mijn rugzak afgegooid (ze zijn op zoek naar eten, ik had dan wel geen eten bij me, maar misschien dachten ze dat wel in mijn rugzak te vinden haha), en ben weggerend… Gelukkig hielp dit, maar hij ging er vervolgens wel vandoor met mijn mooie rugzak met mijn creditcard en alles erin! Pff.., ik natuurlijk helemaal in paniek uit angst van die stomme baboons en van het feit dat ik deze spullen echt nodig had om de dag daarna naar huis te vliegen. Ondertussen zat de baboon lekker ver weg op een steen mijn rugzak ondersteboven te keren, we zagen alles er één voor één uitgehaald worden.. Fijn dit!! Jamie heeft hulp gehaald en na een poos kwamen er Afrikanen die naar de baboon met stenen zijn gaan gooien. GELUKKIG rende hij weg zonder mijn rugzak!! Wauw, wat een geluk heb ik! Mijn rugzak is een beetje kapot, maar verder heb ik alles terug! Ondanks de enorme schrik en het feit dat ik NOOIT meer bij een baboon in de buurt wil komen, is het heel goed afgelopen!

Dan nu het afscheid van Zambia en al mijn lieve vrienden hier… Dit was écht ontzettend moeilijk! Van het weekend hebben we nog allemaal leuke dingen met elkaar gedaan: voor de laatste keer Happy Hour, naar Fezbar en Vermount, (Plaatselijke kroegen) en lekker eten met z’n allen… Pff.. in 2 maanden maak je zulke goede vrienden, dat het écht ontzettend moeilijk is om afscheid te nemen! Het afscheid maandag was dan ook een grote jankboel… Ik heb zo’n FANTASTISCHE tijd gehad hier en Zambia is écht een geweldig land, ik ga het ontzettend missen…

Nu weer terug in Nederland, en al is het héél fijn om iedereen te zien, ik kan wel zeggen dat ik op het moment behoorlijke heimwee heb…
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de SUPER lieve berichtjes en het volgen van mij! Ik had dan wel niet de mogelijkheid om ze allemaal te beantwoorden, maar ik waardeer het écht zeer! DANKJEWEL!! :D

Tot snel en veel liefs,
Mirjam